Brandewijn is afkomstig van “gebrande wijn”. In de late Middeleeuwen ging men, vooral in de wijnstreken, wijn distilleren. Wijn was tenslotte aan bederf onderhevig. Om te voorkomen dat de alcohol verloren ging werd de wijn gedistilleerd, mede om het transportvolume te verkleinen. Na het transport per schip was het de bedoeling om het distillaat weer te verdunnen met water, voor consumptie. Maar de “gebrande wijn” bleek onverdund lekkerder te zijn.

Zo is Brandewijn vanaf dat ogenblik een geliefde drank. Brandewijn is een blank distillaat en word nog steeds gedronken en heeft een alcohol percentage van 35 %. Echter tegenwoordig niet meer gemaakt uit gedistilleerde wijn, maar uit neutrale alcohol met toevoeging van een beetje suiker en kruidenextracten.

Ook werd de gebrande wijn nog wel gelagerd op eiken houten fusten, waardoor het zijn bruine kleur krijgt. In het Engels werd het ”Brandy” genoemd en in het Duits “Weinbrand”. Tegenwoordig nog steeds gemaakt uit wijnalcohol.

Nederlandse distillateurs probeerde om de gebrande wijn na te maken. Hier kwam uiteindelijk de ontdekking van een beslag van gerstemout uit voort. Water en gist werd toegevoegd en er bleek een licht alcoholhoudend beslag te ontstaan. Dit werd vervolgens drie keer gedistilleerd en het resultaat was: moutwijn. Dit was de basis voor Jenever.

Door de specifieke smaak van de moutwijn is jenever onbruikbaar voor de basis van likeuren en vruchtenbrandewijn. Behalve de moderne Jonge Jenever waar nauwelijks moutwijn meer in zit.

Naast de gewone brandewijn van 35 % is er ook een inmaakbrandewijn. Deze heeft 28 % alcohol en heeft meer dan 200 gram suiker per liter. Is vaak iets gezoet met vanille, waardoor het beter geschikt is voor het inmaken van vruchten.